احساس آرام _ ارتباط با ضمیرناخودآگاه ، کائنات

احتمالا" فاجعه چرنوبیل را شنیده و یا مطلبی پیرامون آن خوانده اید. من قصد ندارم بصورت کامل به شرح آن حادثه بپردازم و اگر تمایل دارید که اطلاعات بیشتر و کاملی در مورد آن بدانید می‌توانید اینجا کلیک کنید.

فاجعه چرنوبیل یک حادثه هسته ای بود که در تاریخ ششم اردیبهشت 1365 هجری شمسی ( 26 آوریل 1986) در رآکتور هسته ای شماره 4 در نیروگاه چرنوبیل در نزدیکی شهر پرپیات در شمال اوکراین رخ داد.( منبع: ویکی پدیا)

آلاینده های ناشی از این انفجار به قدری زیاد و بزرگ بود که قسمت هایی از اتحاد جماهیر شوروی سابق و غرب اروپا را آلوده نمود.

سی و شش ساعت پس از حادثه، یک ناحیه قرنطینه 10 کیلومتری با تخلیه سریع 49000 نفر که عمدتا" از پرپیات بودند ایجاد شد.

شعاع این ناحیه پس از اینکه 68000 نفر دیگر نیز از منطقه ای وسیع تر، تخلیه شدند به سرعت به 30 کیلومتر افزایش یافت.

با این مقدمه کوتاه می‌خواستم بگویم که ما آدمها خودمان با  دست خودمان باعث نابودی خودمان می‌شویم.

حادثه چرنوبیل یک نمونه از هزاران اتفاقی است که ما انسان ها در مسیر پیش‌برد اهدافمان بوجود می‌آوریم.

اما نتیجه این اتفاقات که در قالب آزمایشات گوناگون رخ می‌دهند چیست؟

آلوده شدن طبیعت و از بین رفتن گونه های جانوری و گیاهی.

در برنامه ای مستند در تلوزیون، فضای نیروگاه چرنوبیل را بعد از حدود بیست سال بدون سکنه و متروکه  نشان می‌داد.

درختان تنومند سر به فلک  کشیده و انواع گیاهان سرسبز و گونه های مختلف جانوران به وضوح قابل مشاهده بودند.

آنجا محلی است که گویا دیگر انسانها به دلیل تشعشات رادیو اکتیو، قادر به سکونت در آنجا نخواهند بود. ( خیال گیاهان و جانوران حداقل در آنجا دیگر راحت است).

می‌بینیم که گونه های مختلف جانوری و گیاهان به راحتی شروع به رشد و نمو کرده و با خیالی آسوده زندگی می‌کنند. خیالی آسوده به خاطر اینکه دیگر از حضور انسان ها در آنجا خبری نیست.

ما انسانها با دست خودمان طبیعت و به نوعی خودمان را نابود می‌کنیم. اما طبیعت و کائنات هم کار خود را خوب بلد است.

به عنوان مثال، همین ویروس کرونا را در نظر بگیرید.

این ویروس باعث شد  که انسانها مجبور بشوند از حضور گروهی در کوه‌ها و دشت‌ها و پارکها و جنگل ها خودداری کنند. آنها مجبور شدند.

وقتی که آدم با روش صحیح از طبیعت استفاده نکند آنگاه کائنات به زبان زور متوسل خواهد شد.

آماری تکان دهنده از مرگ و میر آبزیها و موجودات دریایی، نشان می‌دهد که انسانها تا چه اندازه نسبت به طبیعت بی‌رحم هستند. این آمار به قدری دردناک است  که حتی از بیان آن احساس بدی به آدم دست می‌دهد.

کوسه‌ها و نهنگ‌ها خودشان را به بیرون از اقیانوس پرتاب می‌کنند. خودکشی دسته جمعی نهنگ‌ها. که اگر تمایل دارید اطلاعات بیشتری در این زمینه بدانید لطفا" اینجا کلیک کنید.

خوب ما آدمها به موجودات دریایی و خود دریا هم رحم نمی‌کنیم. به جنگل و کوهستان احترام نمی‌گذاریم. آنگاه به تصور اینکه این جهان و کائنات بدون حساب و کتاب است به خراب کاریهای خود ادامه می‌دهیم.

اما غافل از اینکه کائنات قانونمدار و هوشمند است. وقتی که ما خرابکاری خود را به یک حد و مرز مشخصی برسانیم، کائنات  آنگاه دیگر فقط تماشاگر  نخواهند بود.

خیلی راحت یک ویروس بین مردم منتشر میشود! و تا زمانی هم که لازم باشد، خواهد ماند. مانند همین ویروسی که تمام جهان را به خود مشغول کرده است.

مگر برای کائنات کاری دارد که جلوی خرابکاری آدمها را بگیرد.

الان دیگر آدمها مجبور هستند به خاطر سلامتی خودشان هم که شده از حضور در دریاها و کوهستان ها خودداری نمایند.

آنها دیگر در دریا حضور ندارند تا آن را آلوده کرده و باعث مرگ و میر آبزیان دریایی بشوند.

آنها دیگر در کوهستان و جنگل ها حضور ندارند که آنجا را آلوده کرده و به آتش بکشند.

آب و هوا همچنان پاک و آبی می‌شود.

کوهستان و جنگل ها در حال نفس کشیدن هستند. نهنگ ها دیگر خودکشی نخواهند کرد.

گونه های مختلف جانوری و گیاهی رو به انقراض نخواهند رفت.

بیائید برای یکبار هم که شده به این ویروس و کائناتش به گونه ای دیگر نگاه کنیم.

کائنات هیچ  خصومتی با آدمها ندارند. اما بی تفاوت هم نیستند.

اما سوال این است که این میهمان ناخوانده تا کی قرار است با ما آدمها همراه باشد؟

با توجه به قوانین کائنات در کنترل خرابکاری آدمها، شاید بتوان گفت که این ویروس تا آن موقعی میهمان ماست که جهان و کائنات به صورت کامل تمیز و پاک بشوند.

آنقدر این ویروس خواهد ماند تا کوهستان و جنگل و دریاها و اقیانوس ها به حالت عادی خودشان بازگردند. جنگل‌ها به وضعیت عادی خودشان بازگردند. هیچ خطری از سوی انسانها جانوران و گیاهان را تهدید نکند.

آن موقع خواهیم شنید که دیگر ویروس کرونا وجود ندارد و ما همه دوباره با خیالی آسوده خواهیم توانست در کوهستان و جنگل ها و پارک ها و دریاها حضور پیدا کنیم.

اما امیدوارم که این بار دیگر مانند سابق به جان طبیعت نیفتیم و به قصد نابود کردن آن با آن جنگ نکنیم.

زیرا که کائنات هوشمند است و اگر احساس کند که به حریم آن تجاوز شده آنگاه به راحتی جلوی آن را خواهد گرفت. و برای این کار تمام ابزارهای لازم را در اختیار دارد.

به طبیعت احترام بگذاریم.

از ریختن زباله در کوچه و پیاده رو و خیابان خودداری کنیم.

از حضور در پارک ها و جنگل ها به شدت پرهیز کنیم. زیرا که ما در حال حاضر تحت تحریم کائنات و طبیعت قرار داریم.

پایان