وقتی ما در حال تصور کردن موضوعی هستیم باید به گونه ای در ذهن خود آن تصویر را ترسیم نمائیم که گوئی در حال حاضر آن را تجربه میکنیم.
هیچ تصور و تجسمی به واقعیت نمیپیوندد مگر اینکه با احساس عمیق ما همراه باشد. در موضوعات قبلی به تفصیل در مورد احساس صحبت شده است.
درواقع هرکاری که ما انجام میدهیم اگر همراه با احساس نباشد به نتیجه ای نخواهد رسید.
خواننده ای که قصد اجرای یک آهنگ را دارد اگر احساس اجرای آن آهنگ را نداشته باشد صدایش به هیچ عنوان به کمکش نخواهد آمد. آنگاه آن صدا هرگز به دل شنونده نخواهد نشست.
اجرائی ساختگی و مصنوعی به نظر خواهد رسید.
در هنگام رانندگی اگر راننده احساس رانندگی نداشته باشد قطعا" با حواسی پرت و پریشان ممکن است که حوادث ناگواری را تجربه نماید.
تصور کردن در واقع ترسیم و شکل دادن به یک موضوع یا اتفاق در ذهن است.
شکلی که ما به این موضوع میدهیم دقیقا احساس ما را ایجاد میکند. تصورات کوچک و ضعیف هرگز قادر نیستند که احساسی عمیق و بزرگ را ایجاد نمایند.
هنگامی که ما موضوعی را در ذهن خود به تجسم در میآوریم ضمیرناخودآگاه ما تصویری از آن واقعه را دریافت میکند.
هر چقدر که این تصویر واقعی تر به نظر برسد و با احساس عمیق تری همراه باشد ضمیرناخودآگاه هم با سرعت و قدرت بیشتری آن را به کائنات ارسال نموده و کائنات هم به تناسب آن معادل فیزیکی مناسبی را پیش روی ما قرار خواهند داد.
به نوعی تصور و تجسم یک اتفاق که خیلی با احساس و اشتیاق انجام میشود فرمان و دستوری محکم به ضمیرناخودآگاه ارسال میکند.
اشتیاق و علاقه در مورد موضوعی که در حال به تصویر کشیدنش هستیم بسیار حائز اهمیت است.
تصورات و تجسماتی که بدون اشتیاق و میل و رغبت انجام میشوند خام بوده و اصلا" توسط ضمیرناخودآگاه دریافت و جذب نمیشوند. و اگر هم بشوند در حالت بایگانی باقی خواهند ماند و تبدیل به فعل نمیشوند.
ضمیرناخودآگاه ما با ارتباط پیچیده و عمیقی که با کائنات دارد تصورات و تجسمات ما را باور میکند. آنها باور میکنند که ما گویی به واقع در حال انجام آن اتفاق هستیم یا در حال تجربه حالتی که مورد دلخواهمان است میباشیم.
باوری که در ضمیرناخودآگاه و کائنات ایجاد میشود به راحتی هرچه تمامتر اتفاقات مورد دلخواه ما را عملی و محقق میکند.
کسانی که از موضوعی ترس دارند و دائما" در ذهن خود نگران رخدادن آن هستند در واقع خود را در حالت انجام آن عمل تصور میکنند. آنقدر این تصویر قوی و واقعی میباشد که کائنات و ضمیرناخودآگاه باور میکنند که او درحال تجربه آن اتفاق است چون به همراه یک حس قوی بنام ترس است.
آنگاه حوادثی شبیه آن به صورتی باور نکردنی برای آن شخص رخ میدهد. زیرا که ذهن و تجسمات ما قدرت دریافت و جذب معادل و مشابه خود را دارند.
برای اینکه بتوانیم از قدرت تجسم و تصورات خود به بهترین صورت بهره برداری کنیم باید به شدت مراقب افکار و اندیشه هایی که در ذهن خود مرور میکنیم باشیم.
هرگونه فکر و اندیشه ای که همراه با ترس و استرس و نا امیدی باشد قطعا" اتفاقاتی را رقم خواهد زد که معادل همان احساس میباشد.
کائنات نمیفهمد که آیا شما دوست دارید اتفاق ناگواری را تجربه کنید یا خیر.
کائنات و ضمیرناخودآگاه فقط به نوع درخواستی که ما با تصورات ذهنی و باور خود که با احساس عمیق همراه میشود توجه دارد.
ممکن است شما ازموضوعی هراس داشته باشید و نگرانش باشید. همین نگرانی و هراس موجب میشود که شما دچار استرس و دلهره بشوید. دلهره و استرس همواره تصورات و تجسمات منفی و نگران کننده ای محسوب خواهند شد.
هر نوع احساسی که در ما تولید میشود همراه با تصورات و تجسمات خاص خودش است.
احساس خوب و مثبت که همراه با آرامش است بدون استرس و نگرانی بوده و همراه با نشاط و امید است.
نشاط و امید احساسی است که موجب بوجود آمدن تصورات و تجسمات زیبا و مثبت و رضایت بخش در ما میشود.
احساس امید و شادی و سلامتی میتواند تصورات زیبایی را که در آینده ای نه چندان دور ما را به اتفاق قشنگی میرساند نزدیک کند.
هیچ وقت به خودتان اجازه ندهید که افکاری نا امید کننده و منفی به ذهنتان وارد بشود.
به محض ورود این افکار بلافاصله جای آن را با افکاری مثبت و زیبا که مورد دلخواهتان است عوض کنید.
ضمیرناخودآگاه و کائنات اصلا متوجه این موضوع نمیشوند که شما به ایشان کلک زده اید. آنها فقط هر آنچه را که دریافت میکنند را باور خواهند کرد.
برای مشاهده مطلبی با عنوان آیا میتوان کائنات را فریب داد اینجا کلیک کنید.
پایان
چرا همه به موفقیت دست پیدا نمیکنند؟
لطفا صبر کنید ...