یکی از بزرگترین و شاید بتوان گفت اصلی ترین دغدغه ی آدم ها در زندگی، این سوال است: " چرا اتفاقات ناخوشایندی برای من رخ می دهد؟" یا این سوال که " چرا من نمی توانم کنترلی روی اتفاقات و رویدادهای زندگی خود داشته باشم؟"

در این پست قصد داریم، شما همراه گرامی را با یکی از مهمترین قوانین کائنات هستی آشنا نمائیم. امید است با آگاهی و رعایت کردن این قوانین، کیفیت رویدادهای زندگی شما، به بهترین شکل ممکن رخ بدهد.

اتفاقات و رویدادهای زندگی، شامل دو قسمت هستند. 

قسمت اول نوع اتفاقات هستند و قسمت دوم کیفیت این اتفاقات و رویدادها می باشند. 

گاهی اوقات ما در شرایطی هستیم که گویا، حق انتخاب از ما سلب شده است. یعنی ما در یک عمل انجام شده قرار گرفته ایم. که صد البته این موقعیت هم بنا به انتخاب خود ما بوجود آمده که قبلا" تصمیمش را گرفته ایم. مثلا" به خاطر نداشتن پول کافی، نتوانسته ایم اتومبیل مورد نظر خود را خریداری نمائیم. اما چرا ما پول کافی در اختیار نداریم؟ ممکن است دلایل زیادی به نظر برسد. اما حقیقت ماجرا آن است که هیچ کسی جز خود ما در این بی پولی ما مقصر نیست. خوب طبیعی است که آدمها به یکباره بی پول و ندار نمی شوند. همانطور که به یکباره هم پولدار نمی شوند. لذا لازمه ی این اتفاقات، طی شدن یک فرایند نسبتا" بلند مدت است. 

آدمها با برنامه ریزی نادرست و اتخاذ تصمیمات اشتباه در زندگی، باعث می شوند که سالیان سال از زندگی عقب بیفتند. یک تصمیم اشتباه می تواند تا سالیان سال ما را در یک وضیعت ضعیف مالی قرار بدهد. برای هر کسی ممکن است حداقل یک بار در زندگی این اتفاق رخ داده باشد. اما بعد از بوجود آمدن یک اتفاق ناگوار، که در اثر یک تصمیم نادرست بوجود آمده، باید بلافاصله با اتخاذ تصمیم درست و عاقلانه، در جهت درست به ادامه حرکت پرداخت. 

اما اکثر اوقات بعد از یک تصمیم اشتباه و وارد شدن در یک پروسه ی ناگوار، این فرایند ناخوشایند ادامه دار میشود. چرا که ما در این لحظه به جای حل و فصل مسئله و پیدا کردن یک راه حل مناسب، به دنبال مقصر و مقصرها هستیم. در حالی که مقصری جز خود ما نیست. 

هر اتفاق و رویدادی دارای یک کیفیت خوب یا بد است. رویدادهای زندگی ما، که در اثر نوع بینش و نوع نگاه و تفکرات ما، انتخاب شده و در روند زندگی روزمره ما قرار گرفته اند، همگی دارای کیفیتی به خصوص هستند. کاری که هم اکنون شما مشغول انجام آن هستید، نیتجه ی انتخاب خود شماست. ممکن است پیش خودتان بگوئید، من حق انتخاب نداشتم. مجبور بودم که این شغل را انتخاب نمایم. اما حقیقت این است که اگر با خودتان روراست باشید خواهید دید که خود شما این شغل را انتخاب کرده اید و هیچ کسی شما را مجبور نکرده است. ممکن است بهانه های زیادی یا بهتر است بگوئیم دلایل زیادی بیاورید که شما مقصر نبودید و مجبور بودید که این شغل را انتخاب کنید. اما اگر کمی به گذشته بازگردید خواهید دید که اگر شرایط شما به گونه ای دیگر بود، شما قطعا" قدرت بیشتری در انتخاب داشتید. مثلا" اگر مکنت مالی داشتید یا از تحصیلات بالاتری برخوردار بودید یا هر مورد دیگری که شرایط شما را تغییر می داد، قطعا" کیفیت انتخاب شما هم متفاوت می شد. 

اما اکثر اوقات ما به اتفاقات زمان حال می اندیشیم. به شرایطی که هم اکنون در آن به سر می بریم فکر می کنیم. آن را تجزیه و تحلیل می کنیم و به سرعت به دنبال مقصر می گردیم. در حالی که این چنین نیست. به عنوان مثال من فردی را می شناسم که یک شغل خوب و پر درآمد داشت. اما او به خاطر بی توجهی به توصیه های ایمنی در محیط کار، دچار سانحه شد و مدت دو سال از کار و زندگی بازماند. دو سال بدون درآمد و شغل بودن می تواند چندین سال متمادی یک فرد را در زندگی به عقب بازگرداند. این شخص بعد از دو سال که مجددا" به کار خود بازگشت کرد، دیگر آن آدم سابق نبود. از قدرت بدنی کافی برخوردار نبود. او یک آدم دیگر شده بود. از توانائی های جسمانی و فکری او به شدت کاسته شده بود. علاوه بر بدهی های زیادی که به بار آورده بود، افکار و خیالات واهی هم یک لحظه راحتش نمی گذاشت!

به نظر شما آیا این شخص سزاور است که بنشیند و از زمین و زمان گلایه نماید؟ اتفاقات و رویدادهای زندگی این شخص، به دلیل قرار گرفتن در وضعیت فعلی، که صد البته نتیجه بی فکری و سهل انگاری خودش در گذشته بوده، دارای کیفیت منفی و ناخوشایندی خواهند بود که قطعا" رضایت خاطر او را فراهم نخواهد کرد.

به این ترتیب می بینیم که نوع اتفاقات زندگی، بخش اول داستان است. که ما خودمان در انتخاب و بوجود آمدن آنها، نقش اصلی داشته ایم. بخش دیگر ماجرا مربوط به کیفیت این اتفاقات و رویدادها می شود. مثلا" ما به خاطر نوع انتخابمان که به دلیل شرایط خاص خودمان بوده، یک شغلی را انتخاب کرده ایم که چندان مورد رضایت ما نیست. اما آیا قرار است که ما همیشه و در همه حال، در این شغل و کار خود، ناراحت و غمگین باشیم؟ خیر. اینجا کیفیت اتفاقات زندگی وارد ماجرا می شوند. حال که ما با یک اشتباه، شغلی نامناسب را انتخاب کرده ایم و در شرایط فعلی هم امکان تعویض آن را نداریم می توانیم با کنترل و مدیریت کیفیت این کار و شغل خود، شرایط را به گونه ای بهتر رقم بزنیم که حداقل قابل تحمل بشود. علاوه بر اینکه قابل تحمل بشود بلکه گاهی اوقات لذت بخش هم باشد.

اما چگونه این امر، امکان پذیر است؟

کیفیت رویدادها و اتفاقات زندگی، نتیجه ی احساسات خوب یا بد ما هستند. احساسات بد و منفی، موجب خواهند شد تا کیفیت اتفاقات زندگی ما به گونه ای ناخوشایند رقم بخورد. منظور از احساسات، همان حال خوب یا بد ما می باشد. گاهی اوقات از ما می پرسند، حالتان چطور است؟ ما در جواب می گوئیم: هی بد نیستیم. یا اینکه با بی حوصلگی پاسخ می دهیم، که تمام اینها نشانه ی آن است که ما حس خوبی نداریم. حالمان خوب نیست. این زمان دقیقا" همان زمانی است که احساسات منفی بوجود آمده و شرایط و بستر ایجاد اتفاقات ناخوشایند پدید آمده است. 

شاید این سوال همین الان در ذهن شما بوجود بیاید که چرا اساسا" حال ما بد میشود؟ پاسخ ساده است. به دلیل اعمال، افکار و سخنان ما این احساسات بد بوجود می آیند. افکار ما نتیجه و بازتاب فعالیت حواس پنجگانه ی ماست. برداشت خوب یا بد ما از موقعیت فعلی یا گذشته ی خود، که توسط حواس پنجگانه و ارتعاشات فکری ایجاد می شود باعث خواهد شد تا ما افکاری متناسب با آنها در ذهن خود ایجاد نمائیم. این افکار به نوبه ی خود، احساسات خوب یا بد ما را پدید می آورند. برای روشن تر شدن موضوع به این مثال توجه بفرمائید.

شخصی خودرویی دارد که اصلا" مورد توجه وی نیست. به آن رسیدگی نمی کند و از تعمیر و نگهداری آن غافل مانده است. ایشان را تصور نمائید که در حال مسافرت است. این شخص با دیدن اتومبیل های مدل بالایی که از کنارش عبور می کنند، به یاد مشکلات و نقائص اتومبیل خود می افتد. از خود و دیگران گلایه کرده و به زمین و زمان دشنام می دهد. چرا باید اتومبیل من این باشد؟ این هم شد عدالت؟ این افراد نه تنها از زمین و زمان گلایه دارند بلکه گاهی از خود خدا هم شاکی هستند! همانگونه که ملاحظه شد، در این قسمت، حس دیدن باعث شد که افکاری منفی وارد ذهن این شخص شده و احساسی متناسب با آن را در وی بوجود بیاورد. اما داستان در همین جا به اتمام نمی رسد. این احساس منفی و بد موجب خواهد شد که کیفیت این سفر به بدترین شکل ممکن ادامه یابد. او در ادامه ی مسیر، یکی دو بار هم جریمه میشود. با یک راننده ی دیگر مانند خود ( ناراحت و ناسپاس) بگو و مگو پیدا می کند. اتومبیلش پنچر میشود. بنزین تمام میشود. در یک ترافیک خیلی بد گیر می کند. تلفن همراهش به صدا در می آید و خبری ناخوشایند را می شنود. و خیلی اتفاقات دیگر که باعث میشود کیفیت این سفر به شدت ناخوشایند و خراب بشود.

در اینجا خالی از لطف نیست که خاطره ای را برایتان نقل نمایم:

روزی در مسیری سوار بر اتومبیل رهگذری شدم تا به مقصد برسم. به محض سوار شدن، راننده که مرد جوانی بود شروع به گله و شکایت از خودروی خود کرد. اتومبیل خود را " لگن " خطاب می کرد و از اینکه این همه خرج روی دستش می گذارد ناراحت و عصبانی بود. خیلی کوتاه و مختصر به وی یادآوری کردم که اتومبیل هم به نوعی شعور دارد. این اتومبیل تو متوجه رفتارت میشود. حرف های تو را می فهمد. درک می کند. وقتی آن را " لگن " خطاب می کنی، واکنش نشان می دهد. ما فکر می کنیم که این اتومبیل چون یک موجود بی جان است پس هیچ درک و شعوری از اتفاقات اطراف خود ندارد. در حالی که این چنین نیست. حتی سنگ و چوب و آهن اطراف ما هم بنوعی از یک شعور خاصی برخوردار هستند. بعبارتی تمام موجودات جهان هستی از یک شعور خاصی برخوردار می باشند که نسبت به اعمال ما واکنش مناسب از خود نشان می دهند. از وی سوال کردم که وقتی خودروی خود را "لگن" خطاب می کنی، انتظار داری مانند چه چیزی به غیر از " لگن" برایت کار کند؟ بهتر نیست با آن مهربان باشی. کمی به آن توجه کن. تو کاملا" این اتومبیل را رها کرده ای. هیچ توجه ای به آن نداری. آنوقت انتظار داری مانند یک رخش برایت بتازد؟ ( البته موضوع شعور اجسام و موجودات جهان هستی، مبحث مفصل و طولانی است که ممکن است در آینده مطلبی جداگانه در مورد آن به نگارش در بیاید.)

یا مثلا" وقتی که شخصی ناآگاه به ما می گوید: در این محلی که کار می کنی چقدر به تو حقوق می دهند؟ و بعد از شنیدن میزان حقوق، ما را تشویق به عدم ادامه ی آن کار کند. در این هنگام ما که از طریق گوش هایمان تحت تاثیر سخنان منفی آن شخص ناآگاه قرار گرفته ایم، ناخودآگاه نگاهی منفی و تیره به وضعیت فعلی خود کرده و با ناخوشنودی و در نظر گرفتن سخنان منفی آن شخص، افکاری منفی در ذهن خود پدید می آوریم. افکاری که موجب می شود تا احساس ( حال ما) خراب بشود. این احساس بد، خودش را در قالب کم حوصلگی، بدخلقی و افسردگی خودش را نشان خواهد داد. که در آینده ممکن است به خروج ما از آن شغل منتهی بشود.

پس مشخص شد که حواس پنچگانه ی ما و ارتعاشات فکری در بوجود آمدن احساسات مثبت یا منفی ما دخیل هستند. 

وقتی که فردی به یک آهنگ غمگین گوش می دهد، ( مانند آهنگ های زنده یاد داوود مقامی یا زنده یاد احمد ظاهر)، آنگاه به صورت اتوماتیک هر آنچه را که ما می بینیم یا می شنویم و بطور کلی با حواس پنجگانه ی خود درک می کنیم، یک پوشش غمگین و ناراحت کننده به خود می گیرد. هر آنچه را که ما می بینیم یا می شنویم، از جنبه ی منفی آن مورد توجه ما واقع میشود. به عبارتی ما قسمت تاریک هر موضوعی را خواهیم دید. این دید منفی باعث خواهد شد که احساس ما خراب بشود. با خراب شدن احساس و حال ما، کیفیت بعدی اتفاقات و رویدادهای زندگی به تناسب آنها خراب و ناخوشایند خواهند بود. 

همانگونه که ملاحظه می فرمائید، نوع نگاه و تفکرات ما به پیرامون خود، موجب میشود که احساسات خوب یا بد و مثبت یا منفی در ما بوجود بیاید. 

اما چگونه می توانیم طوری زندگی نمائیم که همیشه کیفیت اتفاقات زندگی ما به شکلی مطلوب بوجود بیایند؟ 

سخت اما امکان پذیر است. فقط باید بتوانید افکار خود را مدیریت نمائید. افکار ما با سرعت تبدیل به احساس میشوند. و این احساسات هم در قالب نگاه، کلام و اعمال ما خودشان را نشان خواهند داد. 

باید روی باورها و نگرش خود کار کنیم. اگر مطلب قبلی ما را که با عنوان " یک تکه نان " است ملاحظه کرده باشید خواهید دید که مهربانی، گذشت و فداکاری تا چه میزان میتواند کیفیت اتفاقات زندگی را به نفع ما رقم بزند. در این مطلب می خوانید که یک اتفاق و رویداد بسیار وحشتناک که در شرف رخ دادن بود، با نوع افکار و کلام و احساس مثبت حاتم طائی، تبدیل به یک رویداد مثبت و شگفت انگیز میشود. 

در این داستان به وضوح می بینیم که افکار و سخنان مثبت و باورهای خوب، چگونه احساس خوب و مثبتی را در ما بوجود می آورد و این احساسات مثبت، کیفیت اتفاقات و رویدادها را به بهترین شکلی به پایان می رساند. 

خیلی از مواقع قضاوت های ما باعث میشوند تا کیفیت اتفاقات زندگی ما خراب بشود. گاهی هم باورها و نگرش های غلط ما باعث میشوند که ما از یک احساس منفی برخوردار بشویم. باورهای اشتباهی که باعث میشوند ما فکر کنیم که مثلا" در هنگام رانندگی در خیابان، دیگران در حال ضایع کردن حق ما هستند. یا باورهای اشتباهی که باعث میشود ما تصور نمائیم که دیگران به ما احترام نمی گذارند و شخصیت ما برایشان ارزشی ندارد. باورهایی  که باعث میشود ما نسبت به دیگران بد دل و بد گمان بشویم. 

مثبت اندیشی و باور دوست داشتن و احترام به دیگران موجب میشود تا ما همواره از یک احساس مثبت پایدار برخوردار باشیم. احساسی که به کیفیت رویدادهای زندگی ما رنگ و بویی زیبا خواهد داد.

عینک بدبینی و کج اندیشی را باید برداشت و قسمت مثبت ماجرا یا به عبارتی نیمه ی پر لیوان را دید. خود و اطرافیانمان را دوست بداریم و به آنها احترام بگذاریم. گاهی هم حق را به آنها بدهیم و توپ را به زمین آنها انداخته و اجازه بدهیم آنها هم کمی در کنار ما بازی کنند. 

تفکر و باور مهربانی و گذشت، موجب میشود تا همیشه احساس خوبی داشته باشیم. 

به یاد داشته باشید، تا زمانی که احساس شما خوب باشد، همیشه رویدادها و اتفاقات خوبی را در روند زندگی خود تجربه خواهید کرد. 

مهم نیست که هم اکنون کجا هستید، در جنوب شهر زندگی میکنید یا شمال، غرب یا شرق. در یک خانه ی استیجاری هستید یا شخصی، اتومبیل شخصی دارید یا با تاکسی تردد می کنید. پولدار هستید یا کم پول. در آمد خیلی بالا دارید یا متوسط یا ضعیف. هیچ کدام از اینها در وحله ی اول مهم نیستند. مهم آن است که شما چه نگاه و بینشی نسبت به زندگی دارید. نگاه و باور شما از خود و زندگی خود، و ایجاد یک احساس مثبت و خوب موجب میشود تا شما به آرامی در مسیر و جهت موفقیت قرار بگیرید. نگاه بدبینانه و منفی به موقعیت فعلی خودتان، و ناسپاسی باعث میشود تا نه تنها پیشرفت نکنید بلکه هر آنچه را که هم اکنون هم در اختیار دارید از دست بدهید. 

افرادی را می شناسیم که دور هم نیستند ممکن است در همین چند قدمی ما باشند. آنها اکثر اوقات با مشکلات عدیده ای دست و پنجه نرم می کنند. مشکل فعلی حل نشده مشکل بعدی از راه می رسد. بد بیاری پشت بد بیاری. چرا؟ چون دائما" شرایطی را برای خود فراهم می کنند که همیشه از یک احساس بد برخوردار هستند. نوع سخن گفتن، نوع رفتار، افکار و رفتار آنها به گونه ای است که همیشه از یک احساس بد و منفی بر خوردار هستند. این احساسات منفی باعث میشود که کیفیت اتفاقات زندگی آنها، پشت سر هم بد و ناخوشایند باشند. مقصر کیست؟ هرچند آنها همیشه دیگران را مقصر می دانند اما هیچ کسی جز خودشان مقصر نیست. 

وقتی نگاه و باور مثبتی نسبت به خود و زندگی خود داشته باشیم و از بابت داشته های فعلی خود همواره شکر گزار و سپاسمند باشیم، آنگاه یک احساس خوب و مثبت در ما پدیدار میشود. این احساس مثبت و این حال خوب موجب میشود تا کیفیت رویدادهای زندگی ما به بهترین شکل ممکن پدیدار بشوند. اتفاقات و رویدادهای خوب پشت سر هم رخ خواهند داد. 

دوستی میگفت، من تمام این کارها را انجام می دهم اما شاهد اتفاقات شگفت انگیزی در زندگی خود نمی شوم. در پاسخ به این دوست یا دوستان دیگری که ممکن است این سوال در ذهنشان بوجود آمده باشد باید گفت که، بوجود نیامدن رویدادهای ناخوشایند خودش یک اتفاق خوب است. گاهی اوقات تلاش ما درجهت داشتن یک احساس مثبت و خوب به اندازه ای است که باعث میشود تا ما از تجربه ی اتفاقات ناگوار در امان بمانیم. این خود اتفاق و رویداد بسیار ارزشمندی است که نشان میدهد ما در جهت درست در حال حرکت هستیم. اما گاهی هم این احساس خوب یا مثبت ما به اندازه ای نیست که حتی موجب شود تا اتفاقات و رویدادهای منفی پدیدار نشوند. بلکه کم و بیش رویدادهای ناخوشایندی را تجربه می کنیم. 

اما لازم به یادآوری است که ما می توانیم با بهره مندی از احساس مثبت و پایدار خود، همواره کیفیت اتفاقات و رویدادهای زندگی را به شکلی مطلوب و خوشایند تجربه نمائیم. {...}

برگرفته از کتاب " خواجه های تاریخ " اثر نویسنده معاصر ایرانی، فواد فاروقی. انتشارات خامه.

به دلیل احترام به حق ناشر و نویسنده، این داستان بدون هیچ گونه دخل و تصرفی، عینا" از روی کتاب به نگارش در آمده است.

کنار چشمه یی چادری برافراشته شده بود. چادری کهنه و سیاه و پیرامونش گوسپندی چند به چرا.

سوار اسبش را هِی زد. خود را به چادر رساند. اسبِ تشنه بر زمین سُم کوبید.

مردی بر آستان چادر ظاهر شد. مردی با چهره یی آفتابسوخته، ریشی به سپیدی گرائیده و چشمانی رگزده و خسته از گذران روزگار، با این همه مهربان.

مرد به سوار نزدیک شد:

. به چه مقصد آمده یی جوان... چنین گردآلود و شتابان؟

سوار یکی از پاهایش را از خانه زین آزاد کرد، دستانش را روی کتف اسب یله داد، اندکی خم شد، پایی را که آزاد کرده بود بر زمین نهاد و بعد پای دیگرش را و به سوی مرد رفت و پرسید:

. تا قبیله " بنی طی " خیلی مانده؟

. نه... چیزی کمتر از یک فرسخ.

بعد با دستش سایه بانی بر چشمانش ساخت و نظر به دور دست انداخت:

. از این جا می شود چادرهایشان را دید.

و به  نقطه یی اشاره کرد. جوان نیز، دستش را سایه بان چشمانش کرد، به نقطه یی که مرد نشان می داد نگریست:

. حق با تُست برادر... یک چیزهایی را می بینم ... اگر اسبم را یارای سفر باشد، ساعتی دیگر آنجایم.

به دنبال این گفته به سوی چشمه رفت. مشتی آب بر صورتش زد، آب با گرد و خاکی که بر چهره اش خانه کرده بود آمیخت. گِل آلود شد و قطره قطره از چانه اش، روی جامه اش چکه کرد.

مرد دوباره مشتی آب به صورتش زد:

. در این بیابان، وجود چنین چشمه هایی واقعا" نعمتی است...

اگر در گوشه و کنار صحرا، چشمه و آبی یافت نمی شد، هیچ مسافری به مقصد نمی رسید و تشنه لب زندگی می باخت.

پیرمرد گفته اش را تائید کرد:

. چنین است جوان... چشمه ها زندگی بخشند... آن هم در صحرا و برای مسافران خسته.

و به سوی اسب رفت. دستش را در انبوه یال حیوان فرو کرد، اندکی نوازشش داد:

. چه عرقی کرده... چقدر تازاندیش جوان.

. هنوز آفتاب بر ندمیده بود که راه افتادیم. از آن هنگام تا حالا، یک روند سُم کوبیده است.

پیرمرد، اسب را برانداز کرد:

. حیوان خسته تر از آن است که بتوانی زحمت سواری را بر او روا بداری... این اسب اگر هم تُرا به قبیله " بنی طی " ببرد، مسلما" بَرَت نمی گرداند!... نگاه کن چه کفی بر لب آورده ... چه نفس نفسی می زند.

جوان کنار چشمه نشست. او گوش به حرف های پیرمرد داشت. خودش هم می دانست که بیش از اندازه، اسبش را راه برده است. اما با این همه، درنگ را جایز نمی دانست. او می خواست هرچه زودتر ماموریتش را به انجام رساند و بازگردد. اگر موفق می شد چه باک اگر به جای یک اسب، ده اسب هم از دست می داد؟ او مطمئن بود که پس از انجام ماموریتش ، آنقدر مِکنَت به دست خواهد آورد که بتواند بهترین اسب ها را خریداری کند و بهترین زندگی ها را برای خود تدارک ببیند.

پیرمرد، لگام اسب را به دست گرفت و به کنار چشمه آوردش:

. می دانم خسته یی... برو به چادر، من این را قدری راه می برم تا عرقش بنشیند، بعد سیرابش می کنم.

. ممنون برادر... نیازی به این کارها نیست، من باید هرچه زودتر راهم را پیش گیرم. مرا فرصت استراحت نیست.

پیرمرد در چهره اش دقیق شد:

. چِکاری بر آنت داشته است که دِرَنگ را نشناسی؟

جوان خندید:

. می ترسم اگر اندکی این پا و آن پا شوم، وقت بگذرد و ماموریتم را دیگری به انجام برساند، آخر می دانی...

دنباله حرفش را پی نگرفت. سکوت کرد. پیرمرد پرسید:

. می دانم چه؟ ... کلامت را از سر گیر.

جوان بی توجه به پرسش پیرمرد گفت:

. تو اسب نداری؟

. نه جوان... منم و این چادر و این گَله.

انگار جوان، اطمینان خاطری یافت:

. پس نمی توانی خودت را به قبیله " بنی طی " برسانی؟

. البته نه به سرعت یک سوار... چند ساعتی طول می کشد تا من این مسافت را زیر پا بگذارم... تازه بروم " بنی طی " که چه بشود؟ من همه چیز را در چادر مهیا دارم... نیازی به رفتن نیست.

جوان دیگر بار، خنده به لب آورد:

. می خواستم مطمئن شوم که اگر از ماموریتم با تو بگویم، تو قادر نیستی بروی و پیش از آن که من کارم را انجام دهم، افراد قبیله " بنی طی " را در جریان بگذاری.

مرد، پیرانه به روی او لبخند زد:

من گرفتارتر از آنم که فرسخی پیاده بروم برای خبر چینی.

مکثی کرد، سپس کنجکاوانه پرسید:

. مگر ماموریتت چیست؟... که این چنین از خود، به درت کرده؟

موفقیت هرگز به سراغ شما نخواهد آمد مگر اینکه در زندگی احساس آرامش داشته باشید. شاید بتوان موفقیت را در احساسِ، آرام بودن معنا کرد. کسی که آرام نیست هرگز موفق نخواهد بود. موفق در بدست آوردن پول و ثروت، عشق و روابط پایدار، موقعیت های اجتماعی، تحصیلات، و هزاران چیز دیگر، که همه در گروی آرام بودن و آرامش داشتن است. شما همواره و با جدیت کتاب های موفقیت و انگیزشی را بخوانید. کتاب های صوتی موفقیت گوش دهید. در انواع سمینارها شرکت کنید. هیچ فایده ای برای شما نخواهد داشت. بیهوده است. چون ورودی مغز شما بسته است. بسته شده با چیزهای منفی زیادی که اجازه نمیدهند موارد مثبت و به درد بخور، وارد ذهن شما بشوند. دربِ ورودی ذهن شما آنقدر شلوغ است که نمیتوانید فکر و ایده جدیدی را وارد آن کنید.

شلوغ بودن ورودی ذهن

وقتی که ورودی ذهن شما شلوغ باشد، شلوغ از افکار منفی، نا امیدی، افسردگی، مقایسه نمودن خود با دیگران، در زندگی دیگران سرک کشیدن، شاد نبودن، و هزاران مورد دیگر، آنگاه طبیعی است که شما هرگز نتوانید چیز جدید خوبی دریافت کنید. نوبت به افکار خوب نخواهد رسید. این صف خیلی بلند و شلوغ است. ما گاهی به راحتی اجازه می دهیم هر کسی یا هر موردی به شکل یک طرز فکر وارد ذهن ما بشود. خب سیستم دفاعی ذهن ما چنین است که در وحله اول از ورود افکار منفی جلوگیری میکنید. تلاش میکند تا افکار مزاحم نتوانند وارد ذهن ما بشوند. اما این تلاش حدی دارد. تا اندازه مشخصی قادر به دفاع است. وقتی که میزان ازدحام افکار مزاحم بیش از حد شد آنگاه دیگر دروازه ورودی ذهن شکسته شده و تمامی افکار منفی به یکباره و با حالتی غیر قابل کنترل وارد ذهن ما میشوند. 

در چنین حالتی دیگر کاری از ما ساخته نیست. عملا" ذهن تسلیم شده است. انبوهی از افکار منفی در ذهن جای گرفته و ذهن به ناچار باید به آنها بپردازد.

قفل شدن مغز

وقتی انبوهی از افکار منفی وارد ذهن شد و آنجا را به تسخیر خود در آوردند آنگاه دیگر از دست مغز و سیستم دفاعی کاری ساخته نیست. بدن دیگر تحت کنترل مغز نیست. براحتی بیماری به سراغ ایشان می آید. رویدادهای ناخوشایند یکی پس از دیگری تجربه میشود. به راحتی باکتری ها و ویروس های مخرب شروع به کار  کرده و سیستم دفاعی ضعیف، و تسخیر شده بدن هم کاری از دستش ساخته نخواهد بود. یک سرماخوردگی ساده منجر به مشکلات شدید در ریه ها میشود. هزار و یک عارضه به سراغ چنین شخصی خواهد آمد.

حال چنین آدمی دائما" کتاب بخواند. در سمینارهای مختلف شرکت کند. موزیک های آرامش بخش گوش بدهد. دائما" به خود تلقین نماید. آیا فایده ای خواهد داشت؟ 

خوب به خاطر همین است که عده بسیار معدودی پس از استفاده از این کتاب ها و سمینارها، به درستی  نتیجه می گیرند و بقیه فقط وقت و پول خودشان را از دست داده اند بدون اینکه نتیجه گرفته باشند.

کتاب بیندیشید و ثروتمند شوید

کتاب بیندیشید و ثروتمند شوید کتابی ارزشمند است که توسط ناپلئون هیل به نگارش در آمده است. ناپلئون هیل که الهام گرفته از اندرو کارنگی است به فرمول موفقیت در این کتاب اشاره کرده است. اما این کتاب با وجود اینکه یک شاه کلید محسوب میشود در عین حال به درد همه نخواهد خورد. این کتاب و کتاب های بیشماری مانند راز، فقط در زمانی به کار خواهند آمد که شما از درون آرام باشید. شما خودتان باشید. تحت نفوذ و تاثیر هیچ کسی نباشید. فکرتان آسوده باشد. ممکن است بگوئید با این همه مشکلات آیا میشود آسوده بود؟ خصوصا" هم اکنون در شرایط کرونائی؟ 

خب قطعا" شرایط بسیار سخت است. من هم در این جامعه زندگی می کنم و با بسیاری از مشکلاتی که اکثر مردم عزیز کشورمان با آن دست و پنجه نرم می کنند درگیر هستم. اما میخواهم بگویم که اتفاقا" در چنین شرایطی باید بیشتر مراقب ورودی های ذهنمان باشیم. در شرایط عادی که مشکل چندانی وجود ندارد. مغز و ذهن کار خود را انجام می دهند. به راحتی میتوان به موفقیت رسید. اما در چنین شرایطی هنر است که بتوان با افکار منفی مواجه شد و اجازه نداد که آنها وارد ذهن ما بشوند. چون اگر وارد بشوند آنگاه کتاب بیندیشید و ثروتمند شوید هم دیگر کارائی نخواهد داشت. 

نگارنده خود سالها قبل یک بار تجربه استفاده از کتاب ارزشمند بیندشید و ثروتمند شوید را دارد. یک تجربه زنده و قابل لمس. آن هم زمانی بود که ورودی های ذهن تحت کنترل کامل بود. بدن در یک وضعیت نرمال به سر می برد. آرامش کامل وجود داشت. هیچ دغدغه ای به غیر از ایجاد و اداره یک کارگاه تولیدی و کسب درآمد بیشتر وجود نداشت. در چنین شرایطی که شما فقط دغدغه انجام یک بیزینس و کسب در آمد بیشتر را دارید قطعا" موفق خواهید شد. کتاب های موفقیت به درد شما خواهند خورد. چون شما فقط یک دغدغه دارید. آن هم پیشرفت و ترقی در کسب در آمد یا تحصیلات یا هر چیز دیگر که شما دوست داشته باشید.

اما نه، اگر کسب در آمد و انجام بیزینس در اولویت های بعدی شماست هرگز موفقیت بدست نخواهد آمد. 

در کتاب های موفقیت و انگیزشی به تکرار و به درستی هم اشاره شده که موفقیت و انجام بیزینس شما باید اولویت اول شما باشد. بله این جمله درست است اما چگونه باید این موضوع در اولویت اول ما باشد؟ توصیه بدون راهکار عملی قطعا" کار را بسیار سخت خواهد کرد گاهی هم اصلا" به درد نخواهد خورد. مانند آدرسی است که به شما داده شده اما شهری در آن آدرس مشخص نشده  است. خیابان و میدان و کوچه و پلاک و شماره همه وجود دارد. اما شما نمیدانید این آدرس متعلق به کدام شهر است! در چنین شرایطی شما باید چه بکنید؟ آیا باید تمام شهرهای ایران را یک به یک به دنبال آن آدرس بگردید؟ (روش سعی و خطا) خب این عاقلانه نیست. پس آدرس زمانی کارآمد خواهد بود که کامل باشد.

در این شرایط، ارائه ی اینکه موفقیت و خواست شما باید در اولویت باشد کافی به نظر نمیرسد. شما باید راه ورودی ذهن خود را برای اولویت های دیگر ببندید. که در ادامه به سادگی تمام به نحوه بستن ورودی های ذهن اشاره خواهد شد.

ورودی های ذهن

دریافتی های منفی یا مثبت، از دو طریق وارد ذهن ما میشوند. 

یکی ورودی های حواس پنجگانه هستند که عبارتند از حس لامسه، حس بینائی، حس شنوائی، حس چشائی و حس بویایی که همه با آنها کم و بیش آشنا هستیم.

دوم ارتعاشات فکری ما هستند. همانطور که میدانید ما در هر لحظه درحال فکر کردن هستیم. که البته ورودی های اولی یعنی حواس پنجگانه هم در تولید این افکار موثر هستند. مثلا" وقتی که ما از جلوی ویترین یک شیرینی فروشی عبور میکنیم ناخودآگاه در فکرمان خوردن شیرینی و تصور طعم و مزه آن تداعی میشود. البته بطور کامل عمومیت ندارد. افراد شکمو بیشتر این مورد را تجربه میکنند. 

ارتعاشات فکری، شامل ورود به دنیای گذشته و آینده است. خب زمان حال چه میشود؟

باید  گفت که زمان حال بهترین زمان بین این سه زمان است. یعنی زمانی است که افکار ما با حواس پنجگانه ما در ارتباط و هماهنگ است. این بهترین حالت می باشد که در آن ما بهترین نتایج را هم از انجام کارهایمان بدست می آوریم. حضور درزمان حال یعنی اینکه ما توجه و تمرکزمان به کاریست که درحال انجام آن هستیم. یعنی به تمام زوایای آن اشراف کامل داریم.

آیا این حالت همیشه رخ میدهد؟ 

قطعا" پاسخ خیر است. در اکثر مواقع ما یا در گذشته هستیم یا در آینده. چرا که ما در گذشته نتوانسته ایم به درستی در زمان حال باشیم. نتوانستیم ارتباط درست و قابل قبولی  بین حواس پنجگانه و افکارمان ایجاد نمائیم. درنتیجه از زمان حال جا مانده ایم.  مانند دونده ای که در یک مسابقه هر از چند گاهی می ایستد و به پشت سر خود خیره میشود. در حالی که دونده های دیگر همچنان در حال حرکت و نزدیک شدن به خط پایان مسابقه هستند ایشان خیلی عقب تر در حال حرکت است.  

مثالی دیگر: شما فرض کنید در حال تماشای یک فیلم با زیرنویس فارسی هستید. اگر زیرنویس به درستی تنظیم شده باشد یعنی جملات نوشته شده با سخنان شخصیت های فیلم هماهنگ باشد و عقب و جلو نبوده باشد شما در حالت عادی قادر خواهید بود که همزمان با تماشای فیلم، مفهوم گفته های آنها را درک کنید. اما اگر لحظه ای حواستان بابت مثلا برداشتن چیزی یا صحبت کردن با کسی پرت بشود آنگاه قسمتی از فیلم از دست شما در خواهد رفت. همینطور که در حال تماشای فیلم هستید اما ذهنتان مشغول آن قسمتی است که گذشته و هنوز دوست دارید که بدانید در آن قسمت شخصیت فیلم چه گفت که الان به این نتیجه در گفتگو رسیده اند. 

زندگی هم چنین است. اگر ما بتوانیم همواره در زمان حال به سر ببریم آنگاه چیزی را از دست نخواهیم داد. مدیریت واقعی در حضور در زمان حال است.  اما چگونه میتوان در زمان حال حضور داشت؟ ( کارهای روزمره خود را به درستی و با دقت و حوصله و تمرکز انجام دهید!)

اکهارت تولی را شاید بتوان بزرگترین شخصیتی دانست که در این زمینه اظهار نظر کرده و تئوری های  بسیار ارزشمندی ارائه می کند.  اما بصورت ساده میتوان گفت که برای حضور در زمان حال باید از بروز واکنش های منفی و نادرست خودداری کنیم. از ایجاد احساسات منفی جلوگیری کنیم. مثلا" اگر در حال گفتگو با فردی هستیم که سخنان ما را درک نمی کند یا نمی خواهد که درک کند عصبانی نشویم و از کوره در نرویم. به او این حق را بدهیم که بتواند نظر و عقیده ما را نفهمد یا باور نکند یا اصلا" نپذیرد. در چنین شرایطی  شما موفق شده اید که زمان حال را مدیریت کنید. به بهترین شکلی از آن عبور کرده و به مرحله بعدی یعنی آینده رسیده اید در حالی که مطلب و عنوان مبهم و گنگی در گذشته به جا نگذاشته اید.

گاهی پیش می آید که ما مثلا" به خاطر فلان جمله یک شخصی ساعت ها ناراحت میشویم. روزها و هفته ها فکرمان درگیر است که خدایا چه حرفی بود که به من زد. خب آن حرفی که در آن موقع به شما زده شده مربوط به آن لحظه بوده است. شما با واکنش مناسب و منطقی و آرام، میتوانستید آن را درآنجا تمام کرده و از وی خداحافظی کنید. اما شما این کار را نکرده اید شما آن را درون یک صندوق گذاشته و با خود حمل میکنید. آن مطلب همچنان در ذهن شماست. این صندوق به ورودی ذهن شما می رسد. از آنجائی که فکر ما آنلاین است و در حالت عادی اجازه ورود به موضوعات گذشته و آینده را نمی دهد لذا با این صندوق مشکل پیدا خواهد کرد. 

فکر آنلاین است و در هر لحظه در حال تولید محتوا می باشد. وقتی یک موضوع مربوط به گذشته یا آینده پدیدار میشود ذهن ما دچار تناقض خواهد شد. ما نمی توانیم همزمان و در آن واحد به سه وضعیت گذشته و حال و آینده فکر کنیم. یعنی هر سه تای اینها در یک جا ممکن نیست. ما در آن واحد میتوانیم یا در حال باشیم یا آینده یا گذشته. به همین دلیل آن صندوق مربوط به  گذشته پشت در ورودی ذهن ما باقی مانده و فعلا اجازه ورود پیدا نمی کند. تا چه زمانی اجازه ورود پیدا نمی کند؟ تا زمانی که وضعیت از حالت عادی خارج بشود. یعنی آنقدر سماجت به خرج بدهد که ذهن مجبور بشود تحت شرایط خاصی کار اصلی و آنلاین خود را متوقف نموده و این صندوق را به داخل برده و شروع به بررسی آن نماید. 

در این شرایط چه اتفاقی می افتد؟ خب ذهن از پرداختن و مدیریت زمان حال و اتفاقات و رویدادهایش غافل میشود. او دیگر نمی تواند زمان حال را به درستی مدیریت کند. هرج و مرج بوجود می آید.

ذهن تلاش می کند که سریعا" به این موضوع پرداخته و آن را حل و فصل کند اما گاهی این امکان وجود  ندارد چون ما نمی خواهیم که به این زودی این مسئله حل بشود. یک شخصی یک سال پیش به ما حرفی زده یا اینکه با کسی در مورد موضوعی بحث کرده ایم، یا اینکه در هنگام رانندگی یکی پیچیده جلوی ما و چند ثانیه از ما جلوتر افتاده، ما هنوز فکرمان درگیر آن است. یادت هست سال گذشته چه حرفی به من زد؟ مگر میشود آن را فراموش نمود؟ اما نتیجه چه میشود؟

نتیجه آن خواهد بود که این صندوق ها همچنان یکی پس ازدیگری روی هم انباشته خواهند شد. چون فقط همان یک صندوق نیست که. وقتی ما تفکر و باوری داشته باشیم مبنی بر اینکه نمیتوان به راحتی از هر مسئله و مشکلی عبور کرد خب نتیجه آن میشود که این صندوق های گذشته آنقدر روی هم انباشته میشوند که ذهن ما دیگر زمان حال را به کلی کنار میگذارد. چون پرداختن به این صندوق های زمان گذشته و یا آینده بسیار زمان  بر است. 

سوال: چرا این صندوق ها برای ذهن ما این قدر زمان بر هستند؟ مگر ذهن ما قدرت رسیدگی به آنها را ندارد؟

پاسخ آن است که ذهن ما بسیار قوی است اما طوری طراحی شده است که فقط به ورودی های زنده یا آنلاین و دارای احساس پرداخته و پس از آنالیز دستورات لازم را برای بقیه ارگان ها صادر میکند.  ورودی های مربوط به زمان حال یا صندوق های مربوط به زمان حال، برای ذهن قابل لمس هستند. اما صندوق های گذشته یا آینده دیگر فاقد احساس هستند. ذهن با آنها مانند تصاویر بی جانی رفتار میکند که جان ندارند. زنده نیستند. آنلاین نیستند. 

از آنجایی که ذهن در همه شرایط به ورودی های مغز ما واکنش نشان میدهد یعنی این صندوق چه مربوط به گذشته باشد و چه حال یا آینده به آنها واکنش نشان میدهد لذا واکنش آن درمقابل صندوق های گذشته متفاوت خواهد بود. این صندوق پس از ورود به ذهن، توسط مغز آنالیز میشود. محتوای آن بررسی شده و ذهن متوجه میشود که این یک فایل قدیمی است و کهنه است. فایل های قدیمی و کهنه در اولویت اجرائی ذهن نیستند مگر اینکه ما بخواهیم که باشند. صندوق های گذشته و آینده با درخواست و سماجت ما در اولویت قرار میگیرند. 

ذهن این صندوق را مورد بررسی قرار داده و محتویات آن را بیرون میکشد. هر صندوقی را که ما به ذهن بدهیم و برچسب اولویت به آن بزنیم ذهن آن را در اولویت قرار میدهد. ذهن شروع به بررسی کرده و مثلا می بیند که محتویات این صندوق مربوط به یک ماه پیش است. موضوع آن هم توهینی است که راننده ای در خیابان به ما کرده است. تعجب ذهن بر انگیخته میشود و از اینکه یک صندوق قدیمی ارسال شده متعجب شده و از نگهبانان ورودی ذهن سوال میشود که چرا اجازه ورود به این صندوق قدیمی را داده اید؟ آنها هم در پاسخ میگویند که به اصرار زیاد درخواست شده که این موضوع در اولویت قرار بگیرد و ما هم مطیع هستیم. این به درخواست مثلا" محمد بوده است. ما بی تصیریم. ما هم میدانیم که این صندوق متعلق به گذشته است و نباید در این شرایط وارد بشود اما صاحب این بدن و مغز وچنین خواسته است.

لذا ذهن هم ناچار است که به آن بپردازد. چاره ای ندارد. چون ما خودمان این چنین خواسته ایم. ( هرچه را که ما بخواهیم مغز و ذهن ما همان کار را انجام میدهد). در این بین دیگر امورات زمان حال رها میشود. نتیجه چه خواهد شد؟ ما حواس پرت میشویم. دائما" دچار اشتباه شده و بخاطر کوچکترین موضوع از کوره در رفته و عصبانی شده و پرخاش میکنیم. هیچ کنترل و مدیریتی روی کارهایی که درحال انجام آن هستیم نداریم. یک لحظه به خودمان می آئیم که ای بابا چرا من ایجوری شدم؟  دائما" با این عبارت از طرف دیگران روبرو میشویم ای بابا حواست کجاست. اصلا اینجا نیستی ها. چه کارمیکنی. کار را خراب کردی. چرا حواست به رانندگی نیست. نزدیک بود تصادف کنی. و هزاران موضوع دیگر که ممکن است در این شرایط برای ما پیش بیاید. 

خب ذهن شروع به بررسی میکند و محتویات آن صندوق را بیرون میکشد. میگوید خب تو میخواهی به این موضوع بپردازیم. یعنی اولویت شما الان این است؟ بسیار خب. ما فرمانبرداریم و هرچه را که شما بگوئید انجام میدهیم.( ذهن ما مانند چراغ جادو عمل میکند و هرچه را که به او بگوئیم میگوید فرمان بردارم و باکمال میل انجام میدهم هرچند اگر به نفع شما نباشد). لذا محتویات بعد از بررسی روی میز ریخته میشود. آنالیز شده و مجددا" پس از بررسی برای تائید نهایی به ضمیرناخودآگاه فرستاده میشود. 

ضمیرناخودآگاه

ضمیرناخودآگاه مرکز فرماندهی بدن ماست. تمام برنامه ها و اطلاعات و  ورودی ها بعد از بررسی توسط ذهن ما باید در ضمیرناخودآگاه به ثبت و تائید برسد تا بتواند به کائنات جهت اجرائی شدن ارسال بشود. تا زمانی که ضمیرناخودآگاه تائید نکند هیچ اتفاقی رخ نخواهد داد.  ذهن یک برچسب با عنوان خیلی مهم و دارای اولویت روی آن صندوق می زند و سپس آن را برای ضمیرناخودآگاه ارسال  میکند. ضمیرناخودآگاه مانند همان مدیر اداره است که وقتی نامه ای تمام مراحل اداری خود را انجام داده و بدست ایشان می رسد با یک امضا کار را تمام میکند. ضمیرناخودآگاه ما فقط تائید میکند. یک  امضا و تمام. 

وقتی آن صندوق که به تائید ضمیرناخودآگاه یا فرماندهی کل مغز ما رسید آنگاه برای ارسال به کائنات آماده میشود.

کائنات 

آن صندوق وقتی به کائنات رسید آنگاه شروع به بررسی میشود. کائنات وظیفه اجرائی کردن دستورات را دارد. ما هر صندوقی که برای کائنات ارسال کنیم موظف است بدون چون و چرا محتویات آن را برای ما تهیه و آماده نموده و در اسرع وقت در  اختیار ما قرار بدهد. کائنات با بررسی محتوای صندوق متوجه میشوند که این یک مورد کهنه و قدیمی است که بار منفی دارد. بار احساسی منفی دارد و در این شرایط و زمان فعلی تبدیل شدن آن به واقعیت برای شخص صاحب این چراغ جادو اصلا" مفید نیست. نه تنها مفید نیست بلکه بسیار میتواند خطرناک باشد. اما کائنات هم مجبور به انجام است. او هم مانند ذهن به اولویت ها می پردازد. 

اما یادتان هست که محتویات آن صندوق چه بود؟ بله یک موضوع منفی که باعث دلخوری ما شده بود. ما آن دلخوری و ناراحتی را مجددا" با همان کیفیت گذشته شاید بدتر و آپدیت شده تر درخواست کرده ایم. توجه کردید چه اتفاقی افتاد؟ ما خودمان با دست خودمان همان اتفاقات  ناراحت کننده را که مدت ها فکر و ذهنمان درگیر آن بود را دوباره درخواست کردیم. 

حال چه اتفاقی رخ میدهد؟ روشن است. کائنات محتویات و مضمون آن صندوق را مجددا" مورد اجرا میگذارد. کائنات موظف است که دریافتی مربوط به هر صندوق را دقیقا" بدون کم و کاست به معادل فیزیکی آن تبدیل کند.  الان چه اتفاقی رخ میدهد. معادل همان تجربیات ناراحت کننده ای که ما از آن اتفاق ناخوشایند داشته ایم مجددا" با کمی تغییر دوباره تکرار میشود. اینجاست که همان ضرب المثل معروف که میگوید هرچه سنگه مال پای لنگه مصداق پیدا میکند. بله اتفاقات ناراحت کننده یکی پس ازدیگری رخ خواهند داد.  چرا چون ما این چنین خواسته ایم. و جالب اینجاست که این روند همچنان ادامه پیدا خواهد کرد. یعنی ما از دو طرف صدمه خواهیم دید. یکی اینکه در زمان حال حضور نداریم و همچنان باعث خرابکاری میشویم و دیگری اینکه دائما" با در گذشته بودن، صندوق های جدیدی را برای ذهن خودمان ارسال میکنیم. صندوق ها روی هم انباشته میشوند تا آنجائی که دیگر زمانی فرا میرسد فاجعه رخ میدهد.

فاجعه در حال رخ دادن است.

زمانی فرا می رسد که ذهن دیگر فقط درحال دریافت و آنالیز این صندوق ها خواهد بود. انبوه این صندوق ها ذهن را خسته می کند. ذهن دیگر قادر نیست اصلا" به زمان حال بپردازد. در حالی که وظیفه اصلی آن پرداختن و آنالیز و مدیریت زمان حال است. لذا با سرعت بیشتری این صندوق ها را بررسی کرده و بعد از زدن برچسب دارای اولویت به ضمیرناخودآگاه ارسال میکند. ضمیرناخودآگاه سیستم عجیب و پیچیده ای دارد. او به تکرار حساس است. بله وقتی اتفاقی به صورت تکرار رخ بدهد آنگاه ضمیرناخودآگاه دیگر بصورت تک به تک مهر تائید روی آنها نمی زند بلکه فله ای و گروهی برای اجرائی شدن به کائنات ارسال میکند.  اینجاست که فاجعه رخ داده است. ضمیرناخودآگاه ناخودآگاهانه و بدون هیچ منظور خاصی فقط بنا به اینکه این صندوق ها تکراری هستند و محتویاتشان یکی است یک امضا کلی روی تمام آنها زده و آنها را بصورت گروهی برای کائنات ارسال میکند.

اما درکائنات وضعیت چگونه خواهد بود. کائنات تک به تک به این صندوق ها رسیدگی میکند. هر صندوق معادل اتفاقات خودش را به همراه خواهد داشت. دو صندوق حتی اگر شبیه یکدیگر هم باشند هرگز کیفیت اتفاقاتی که معادلش هستند یکی نیست. مانند اثر انگشتان ما آدم ها است. در این شرایط است که اتفاقات و رویدادهای ناگوار یکی پس از دیگری رخ میدهند. قطعا" برای هریک از ما پیش آمده که گاهی بصورت زنجیر وار رویدادهای ناخوشایند را تجربه کرده ایم. اما شاید هیچ وقت از خودمان نپرسیده ایم که چرا این اتفاقات پشت سر هم رخ میدهند؟

نتیجه

الان دیگر تا حدود زیادی مشخص شد که تغییر اولویت ها در ذهن ما، چه بر سر ما در زندگی خواهد آورد؟ الان دیگر راحت تر میتوان فهمید که چرا باید اولویت های ما در ذهن خودمان موضوعات مثبت و مفید باشد. الان دیگر براحتی میدانیم که چرا نباید هرگز تحت تاثیر سخنان و رفتار منفی دیگران قرار بگیریم. الان بخوبی میدانیم که چرا نباید در گذشته یا آینده به سر ببریم. 

اجازه ندهید حالتان خراب بشود. هر اتفاقی ممکن است در هر لحظه برای شما رخ بدهد. شما آن را مدیریت کنید. کنترل کنید. سعی کنید براحتی خشمگین نشوید. حسادت نکنید. مغرور نشوید. چه میدانم هر احساس و خصلت منفی و ناپسند که خودتان بهتر از من میدانید را در خودتان راه ندهید. در این صورت شما در زمان حال هستید و میتوانید آن را به بهترین شکل ممکن مدیریت کنید. 

اکنون دیگر در این شرایط حال شما خوب است و ذهن شما فقط به زمان حال و امورات مربوط به آن می پردازد. الان وقت آن است که اولویت خود را تعیین کنید. 

شما چه میخواهید؟ 

می خواهید یک کسب و کار جدید راه اندازی کنید؟

می خواهید در کسب علم و دانش موفق شوید؟

..پس چه میخواهید؟ الان وقتش است. الان شما هرچه که بخواهید اولویت شماست. خواسته ها و آرزوهای خود را با برچسب اولویت درون صندوق بگذارید و برای ذهن خود ارسال کنید. شما به زودی با این شرایط به خواسته و آرزوی خود می رسید. چون شما این چنین خواسته اید.

                         پایان